در نظام‌های حکمرانی، مردم‌داری نه یک امتیاز اختیاری، بلکه ضرورتی بنیادین برای تداوم مشروعیت، مقبولیت و کارآمدی است. این اصل در نظام اسلامی برجستگی ویژه‌ای دارد؛ چرا که در بطن تعالیم دینی، کرامت انسان، تکریم خلق و خدمت‌گزاری به مردم جایگاهی بی‌بدیل یافته است. قرآن کریم، سنت پیامبر اعظم(ص)، امام علی(ع) و سیره اهل‌بیت(ع) همگی بر این حقیقت تأکید دارند که زمامداری و رهبری، بدون تواضع، مهرورزی و شنیدن صدای مردم، از مسیر حق فاصله می‌گیرد.
قرآن کریم در توصیف شخصیت پیامبر(ص) می‌فرماید:
«فَبِما رَحمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنتَ لَهُم ۖ وَلَو کُنتَ فَظًّا غَلیظَ القَلب لَانفَضّوا مِن حَولِکَ»
یعنی اگر پیامبر(ص) نرم‌خو و مهربان نبود، مردم از اطراف او پراکنده می‌شدند.
این آیه نشان می‌دهد که اخلاق نیکو، نرم‌خویی، فروتنی و مردم‌داری, نه یک توصیه اخلاقی صرف، بلکه شرط اصلی استمرار مدیریت و اثرگذاری اجتماعی است. کارگزاران نظام اسلامی نیز باید همین خصال را در رفتار و سلوک خویش متجلی کنند.